Gebeden op de tweeëntwintigste zondag door het jaar

Inleiding:

Gebed over de gaven:

Wij bidden voor allen die een vooraanstaande positie hebben,
die met macht en gezag bekleed zijn,
die in aanzien staan en in welstand leven,
dat zij zich niet boven anderen verheven voelen,
en misbruik maken van hun positie voor enkel eigen belangen.

Wij bidden voor hen die onder aan de maatschappelijke ladder staan,
en niet meetellen in de samenleving,
die meestal maar moeten slikken wat anderen over hen beslissen,
dat zij toch kansen krijgen om te bouwen aan een goede toekomst,
om in vrijheid zichzelf kunnen zijn.

Wij bidden voor hen die in de goot terecht gekomen zijn,
de daklozen en zwervers, verslaafden en kleine criminelen,
de mensen die door bijna iedereen gemeden worden,
dat zij toch de nodige hulp krijgen om op te staan
en te werken aan een menswaardig bestaan.

Wij bidden voor hen die een hoge dunk van zichzelf hebben
en ervan overtuigd zijn dat alles wat zij doen goed en rechtvaardig is,
die in hun hoogmoed en trots zich minachtend uitlaten over anderen,
dat zij leren verdraagzaam door het leven te gaan
en niemand veroordelen om zijn anders zijn.

Grote God, zie genadig neer op ons kleine mensen
die zich vaak verbeelden zoveel te zijn, zoveel te kunnen.
Leer ons geen onderscheid des persoons te maken
en de betrekkelijkheid te zien van ons leven in deze wereld. Amen

Teksten, gebeden, gedichten bij de tweeëntwintigste zondag door het jaar

't Is dringen op de voorste rij
waar niemand zich beheerst:
'Hé jij! Ga weg! Laat mij erbij
want ik stond hier het eerst'.

Een stap terug, een stap opzij
maakt ruimte voor een ander vrij,
een ander die een mens is zoals jij.
't Is vechten op de voorste rij,
waar iedereen wil staan:
'Hé jij! Ga weg! Laat mij erbij
want ik hoor hier vooraan'.
Een stap terug, een stap opzij
maakt ruimte voor een ander vrij,
een ander die een mens is zoals jij.


M. Zagers

God die ons ruimte schept
help ons ruimte te geven
een plaats te geven
aan mensen met verdriet
mensen met zorgen
mensen die anders zijn

God die ons ruimte geeft
help ons ruimte te gunnen
een plek te gunnen aan vreemdelingen
asielzoekers, vluchtelingen ...

In vertrouwen dat U
een plaats voor ons bereid hebt,
hier en in uw koninkrijk,
nu en in uw eeuwigheid. Amen.

Waarom wil ik meer zijn dan ik ben,
hoger klimmen dan ik kan,
sterker zijn dan al mijn krachten?

Waarom me spiegelen aan anderen,
waarom wil ik me veranderen
in een vreemde voor mezelf?

Waarom benijd ik andere mensen,
grijp ik altijd naar hun wensen
die voor mij niet te vullen zijn?

Waarom kan ik niet gewoon
blij zijn met wat ik heb
zoals ik ben
met wat me is geschonken?

Gewoon maar zijn wie je bent
met je pijn, je verdriet,
je lach en je lied alleen maar;
alleen omdat een ander jou
recht in de ogen ziet.

Gewoon maar doen wat je kunt,
met je hoofd en je hand,
je hart, je verstand alleen maar;
alleen omdat een ander jou
met heel zijn hart verstond.

Gewoon maar gaan waar je wilt,
met je ogen ontbloot,
wijd open en groot alleen maar;
alleen omdat een ander jou
je hart en mond ontsloot.

Gewoon maar zingen voluit,
want het leven is goed
voor wie het ontmoet alleen maar;
alleen omdat wij mensen zijn
van 't zelfde vlees en bloed.


Henk Jongerius

Er was eens een mooi en geurig viooltje dat gelukkig leefde tussen haar vrienden, en in een verlaten tuin tevreden heen en weer wiegde temidden van de andere bloemen.
Op een morgen toen haar kroon versierd was met dauwdruppels, hief ze haar hoofdje op en keek om zich heen; ze zag een lange en mooie roos, trots rechtopstaand en hoogreikend in de ruimte, als een brandende toorts op een voet van smaragd.
Het viooltje opende haar blauwe lippen en zei, 'Wat ben ik vergeleken bij deze bloemen en hoe nederig is mijn positie die ik in hun nabijheid inneem! De natuur heeft mij klein en arm gemaakt... ik leef heel dicht bij de aarde en ik kan mijn hoofd niet opheffen naar de blauwe hemel en mijn gezicht niet naar de zon wenden, zoals de rozen.'
De roos hoorde de woorden van haar buurvrouw; ze lachte en antwoordde, 'Wat zeg je toch vreemde dingen! Je hebt geluk gehad. De natuur heeft je gezegend met een welriekendheid en schoonheid, die ze geen ander heeft geschonken... Zet die gedachten van je af en wees tevreden, en bedenk dat hij die zich vernedert, zal worden verhoogd en wie zich verhoogt, zal worden vernederd'


Kahlil Gibran

Een indianensprookje vertelt: Op een dag kregen wij een nieuwe lerares, een blanke Amerikaanse. Ze was zeer vriendelijk, maar ze had geen goede manieren. Ze schreef tien rekenopgaven op het bord. Daarna riep ze tien kinderen naar voren om elk een opgave uit te rekenen. 'Wie het eerst klaar is, draait zich om', zei ze. Maar wij wachtten op elkaar tot allen hun opgave hadden opgelost, en draaiden ons tegelijk om.
De lerares werd boos. 'Ik heb toch gezegd: wie klaar is, moet zich omdraaien! Hebben jullie dat niet begrepen?'
Toen hebben wij gezegd dat wat zij van ons verlangde, niet goed was. Het is toch niet goed dat één uitblinkt en de anderen zich moeten schamen.

Bij mijn grootmoeder at men vroeger allemaal hetzelfde gerecht uit dezelfde pot.
Bij mijn moeder aten wij hetzelfde gerecht, maar ieder at uit zijn eigen bord. We moesten nog wel 'eten en zwijgen'.
Nu bestaat ons gezin maar uit vier leden en het gebeurt dat wij alle vier iets verschillends eten. Wij hebben nochtans niet het gevoel dat wij minder gezin zijn. Wij spreken met elkaar, wij vertellen, wij zeggen hoe het eten smaakt.
Als ik denk aan de kerk van morgen vraag ik mij af: wie zal voor het eten zorgen?

Op een keer ging ik met een vriend naar een afgelegen dorpje op het Guatemalteekse platteland om met de dorpelingen te spreken over hun hoop en geloof. In de geest van Franciscus waren we op weg gegaan, zonder iets mee te nemen voor onderweg. Het was drie uur 's middags en we hadden nog niets gegeten. In een van de armoedigste hutjes gekomen, vroeg een oude vrouw ons: 'Hebben jullie al gegeten?' We zagen snel om ons heen. Op een paar vierkante meter stonden alleen een bed, een paar stoelen, wat brandhout en kookgerei. Ze nam twee oude tortillas (= maïspannenkoek) en warmde die voor ons op. Wij wisten dat het hier niet gebruikelijk was om gasten oude, opgewarmde tortillas voor te schotelen. Zodoende wisten we dat ze geen deeg voor later had. De oude vrouw leerde ons veel. Wij, die onderweg waren met het Woord in ons hoofd, ontdekten in haar de kracht om armoede met ons te delen. Of was het haar rijkdom die ze deelde?